بهبود مسئله توازن بار و مصرف انرژی در شبکه های سیار ویژه با استفاده از اصلاح پروتکل مسیریابی aodv

ویژگی شبکه های ad-hoc وجود ارتباط بی سیم به شکل چند پرشی بین گره های موجود در شبکه و نیز تغییرات پیاپی در به هم بندی شبکه می باشد که سبب شده است تا این شبکه ها زیرساخت مشخص و ثابتی نداشته باشند. این شبکه ها نیاز به پروتکل های مسیر یابی بسیار کارایی دارند. پایان نامه حاضر، ضمن معرفی شبکه های ad-hoc به بررسی مسیریابی و مشکلات آن دراین شبکه ها می پردازد. آنگاه تعدادی ازانواع تقسیم بندی پروتکل ها بیان گردیده و براساس یکی از انواع دسته بندی که بر پایه شیوه برنامه ریزی پروتکل ها استوار است ، انواع پروتکل های مسیریابی پیشنهادی معرفی و مزایا و معایب هریک بیان می شود. سپس از میان این پروتکل ها به مقایسه چند پروتکل مهم از منظر بهینگی وزن دار مسیر، میانگین تأخیر پایان به پایان، واریانس بار روی گره ها که معیاری برای سنجش میزان تعادل در پخش بار درون شبکه است و نیز معیار لرزش پرداخته شده است. در یک شبکه ad-hoc همواره تعدادی از گره ها به علت ایفای نقش پیش راندن داده های رسیده از سایر گره ها، متحمل بار بیشتری در مقایسه با سایر گره های موجود در شبکه می شوند. بار موجود بر روی گره ها از دو جنبه کلی قابل بررسی می باشد: ترافیک و مصرف انرژی. به منظور حل این مشکل پروتکل جدیدی به نام lbaodv معرفی شده به گونه ای که قادر به تأمین توازن بار در شبکه های ad-hoc باشد. معیار انتخاب یک مسیر در پروتکل lbaodv پارامتر طول ، میزان تازگی، ترافیک و سطح انرژی مسیر است. همچنین lbaodv این توانایی را نیز دارد که بگونه ای اختصاصی شود تا به بیشترین کارایی خود از نظر تنها یکی از این معیارها(به جای اینکه حد وسطی بین همه آنها باشد)،دست یابد.